2019
Panamskie wspomnienia ze Światowych Dni Młodzieży
Udział w Światowych Dniach Młodzieży w Panamie był moim marzeniem od 31 lipca 2016 roku, kiedy w Krakowie na Brzegach papież Franciszek ogłosił miejsce kolejnego spotkania. Od tamtej chwili, zmotywowana jego wezwaniem, „by zejść z kanapy i zamienić ją na parę butów”, dołożyłam wielu starań, aby móc w styczniu tego roku polecieć do Panamy.
I tak też się stało!
Razem z grupą Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego z Siostrami salezjankami na czele w połowie stycznia polecieliśmy do malutkiego państwa łączącego obie Ameryki- do Panamy. Nasz prawie 11-godzinny lot nad Oceanem Atlantyckim zakończył się w Panama City, gdzie z lotniska odebrali nas wolontariusze z diecezji Colón Kula- Yala, gdzie spędziliśmy pierwszy tydzień. Już tego dnia doświadczyliśmy tzw. maniany, czyli tego, że panamczycy zawsze i na wszystko …mieli czas. Na odbiór z lotniska czekaliśmy prawie 3 godziny. Biorąc pod uwagę fakt, że w Panamie musieliśmy przestawić zegarki o 6 godzin wstecz, nie poszliśmy szybko spać. Po przybyciu do parafii Matki Bożej z Góry Karmel, każdy z nas stał się członkiem nowej rodziny – staliśmy się córkami, synami, braćmi i siostrami dla rodzin, które przyjęły nas pod swój dach. Od pierwszych chwil w nowych domach ich gospodarze obdarowali nas wielką życzliwością. Ich gościnność sprawiała, że nie czuliśmy się tam obco. Poznawaliśmy ich kulturę, zwykłe, codzienne życie oraz kosztowaliśmy specjałów panamskiej kuchni.
Razem z nami w parafii Matki Bożej z Góry Karmel dni w diecezjach przeżywały dwie inne grupy Polaków. Ze względu na urodę i kolor skóry byliśmy tam „egzotycznym” zjawiskiem (pozostali pielgrzymi pochodzili z Dominikany, Brazylii, Wysp Karaibskich, Meksyku, czy Argentyny), a dodatkowo ze względu na pochodzenie, cieszyliśmy się olbrzymim szacunkiem i życzliwością wszystkich napotykanych na ulicy ludzi. Miało to oczywiście związek z osobą św. Jana Pawła II, naszego Rodaka, który w Panamie jest niezwykle czczonym Świętym.
W trakcie Dni w Diecezji dzięki zaangażowaniu wolontariuszy naszej parafii mieliśmy okazję udać się do Sanktuarium Czarnego Chrystusa w Portobelo, zwiedzić Kanał Panamski – miejsce, z którego Panama słynie w całym świecie, pełnić uczynki miłosierdzia w domu opieki, a także brać udział w Wieczorze Kultur. Wieczór Kultur był czasem, kiedy każdy kraj prezentował swoje stroje i tańce narodowe. Nasza grupa, mimo iż temperamentem i ekspresją tańca odstawaliśmy od innych grup, została przyjęta wielkimi owacjami i brawami, a tradycyjnie wykonany przez nas Polonez spodobał się wszystkim najbardziej. Tym narodowym akcentem zakończyliśmy nasz tydzień w Diecezji, wieczorem wręczyliśmy naszym gospodarzom typowo polskie upominki. W domu mojej gospodyni jako podziękowanie pozostała na pamiątkę koronka koniakowska oraz oscypki z koniakowskiej bacówki.
Następnego dnia rano wyjechaliśmy do stolicy- Panama City, gdzie trafiliśmy znów pod dach nowych rodzin. Po raz kolejny gospodarze zauroczyli nas swoją gościnnością i troską o nas, pielgrzymów. Panama City- duże miasto o wielu kontrastach. Obrzeża miasta ubogie, a tuż obok wspaniałe wieżowce niczym w Nowym Yorku. W zupełnie innej rzeczywistości, wśród wielu tysięcy innych młodych ludzi przyszło nam na nowo się odnaleźć. A jak się szybko okazało, było to kolejne piękne doświadczenie. Przemieszczanie się metrem wypełnionym pielgrzymami śpiewającymi głośno swoje najbardziej popularne piosenki, bębny i tamburyna na każdym roku ulic i całe mnóstwo radosnych i uśmiechniętych ludzi. Dzięki temu atmosfera Światowych Dni Młodzieży w latynoskiej odsłonie udzieliła się nam szybko.
Wydarzenia Centralne odbywały się na Cinta Costera – na nadbrzeżu Oceanu Spokojnego. Każda grupa miała przydzielony sektor, a dzięki dobremu nagłośnieniu i wszędzie ustawionym telebimom mogliśmy w pełni uczestniczyć w tych wydarzeniach.
Momentami najbardziej cennymi, które chyba każdy z tam obecnych pielgrzymów przeżywał najmocniej, były chwile, kiedy mogliśmy znaleźć się w pobliżu Ojca Świętego. Podobnie jak w Krakowie, obecność Następcy św. Piotra napawa wszystkich pielgrzymów zarówno wielką radością jak i wielkim pokojem i wzruszeniem. Jego słowa trafiają do serc młodych ludzi, poruszają często trudne tematy, a przede wszystkim motywują do dokonywania zmian w życiu i ciągłego nawracania się. Nasza grupa składała się z Sióstr Salezjanek, animatorów jak i wychowanków salezjańskich. Właśnie słowa, w których Ojciec Święty przywołał przykład św. Jana Bosko- jednego z patronów ŚDM trafiły do nas najbardziej, mówiąc: Młodych trzeba widzieć oczyma Boga. Ksiądz Bosko to czynił, (…) Trzeba nie bać się stworzyć wraz z nimi wspólnotę, rodzinę, w której, mając pracę i naukę, czuli się kochani. Dać im korzenie, których mogą się trzymać, aby mogli dojść do nieba. Aby mogli być kimś w społeczeństwie.
W Panama City odwiedziliśmy także dwie bazyliki, które są miejscami szczególnie bliskie Panamczykom: Bazylika Katedralna Metropolii Panamskiej, gdzie znajduje się figura Matki Bożej Starszej (Santa Maria la Antigua). Jest ona dla narodu panamskiego tak ważna jak dla nas Czarna Madonna na Jasnej Górze. Drugie ważne miejsce to bazylika św. Jana Bosko – patrona Panamy.
Przez pierwszych kilka dni po powrocie ciężko było odnaleźć się na nowo w polskiej rzeczywistości – chociażby, gdy po 18. dniach spędzonych w 30- stopniowym upale wrócić do prawie 10. stopniowego mrozu nie dało się nie odczuć na zdrowiu.
Każdy z nas wrócił do swojego środowiska lekko odmieniony, z bagażem wielu wspaniałych przeżyć i doświadczeń. Na pewno warto uczestniczyć w tego typu spotkaniach młodego Kościoła- czy to na skalę ogólnoświatową, europejską czy lokalną, ponieważ umacniają one nasze korzenie oraz są świadectwem wiary dla innych. Dlatego warto było odmówić sobie „kilku” rzeczy, odkładać na bilet i pobyt, wyjechać na drugi koniec świata, by spotkać tak wielu wspaniałych ludzi z różnych zakątków ziemi, którzy patrzą na życie przez te same okulary, tak samo cieszą się nim, chcą być dobrymi ludźmi i pragną zmieniać świat zaczynając od zmiany samego siebie.
Karina Czyż
